Deze grafheuvel bezocht ik op een mooie zonnige dag. Ik had al een eind gewandeld om er te komen en besloot om even boven op de heuvel wat rust te nemen en te genieten van de stilte die deze plek kent. Opeens hoor ik niet eens zover bij mij vandaag een keiharde “Mweeee” Een geluid dat ik goed ken en kon thuisbrengen als een wild zwijn wat een andere big een flinke beuk gaf. Vaak doen moeders dat bij hun jongen als ze weer eens niet luisteren. Niks aan de hand en na een kwartiertje besloot ik om mijn reis te vervolgen. Niet veel later zie ik zo’n 5 a 6 meter naast het pad een gigantisch mannelijk zwijn staan. Met ogen in mijn achterhoofd passeer ik het zwijn en we houden elkaar scherp in de gaten. Ineens duiken er een meter voor me twee moeder zwijnen op die net zo hard van mij schrokken als ik van hen. Mijn hart zat inmiddels in mijn onderbroek en de twee zwijnen gingen er als hazen vandoor. Op dat moment sprinten er een tiental jongen, inmiddels niet meer zo hele kleine zwijnen uit de bosjes en scheren raak links langs mijn benen in de richting van hun ouders. Dat was ongeveer het moment dat mijn hart de grond raakte en besloot om daar even te blijven liggen. Oja en de grafheuvel. Het betreft grafheuvel G48. Het is een vrij groot exemplaar en direct naast de heuvel ligt nog een iets kleinere grafheuvel.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
