Op een vroege, koude, grijze, en gure novemberochtend was het tijd om een tweetal afgelegen grafheuvels te bezoeken op de Elspeetse Heide. Ik maak vaak lange wandelingen en geniet daar altijd intens van. Maar lopen over grote heidevelden doet iets met een mens. Het laat je de eindeloosheid van een leegte zien. En laat je tevens zien hoe nietig en kort jouw eigen leven is. Het verbaast mij ook niks dat er in het verleden zoveel mythes en legenden zijn ontstaan over heidevelden die meestal niet al te best aflopen voor de eenzame reiziger. Over de grafheuvels kan ik niet zoveel zeggen. Het zijn gewoon de stille getuigen van een reeds lang geleden verloren gegane beschaving. Volgens de boeken zou het hier gaan om twee grafheuvels zo'n 100 meter uit elkaar. Mij zou het niks verbazen als er nog een paar meer verstopt liggen, al dan niet onzichtbaar in het veld of gecamoufleerd als natuurlijk bergje. Als je denkt dat het geheel niet nog troostelozer kon worden dan dat het al was, eenmaal thuis crashte mijn geheugenkaartje waardoor de foto's zijn vernietigd, de filmbeelden zijn wel bewaard gebleven. Mij zul je daar niet zo snel meer zien, het zei zo.
Coördinaten: 52.31383, 5.7948
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Grafheuvels in de buurt: